ا کجای قصه باید ز دلتنگی نوشت ، تا به کی بازیچه بودن توی دست سرنوشت ، تا به کی با ضربه های درد باید رام شد ، یا فقط با گریه های بی قرار آرام شد ، بهر دیدار محبت تا به کی در انتظار ، خسته از این زندگی با غصه های بی شمار .

آنگاه که با دستانت واژه ی عشق را بر قلبم نوشتی سواد نداشتم ، اما به دستانت اعتماد داشتم . حال سواد دارم اما دیگر به چشمان خود اعتماد ندارم .

افسوس ... آن زمان که باید دوست بداریم کوتاهی می کنیم ، آن زمان که دوستمان دارند لجبازی می کنیم و بعد ... برای آنچه از دست رفته آه می کشیم .




بس که دیواره دلم کوتاه است
هرکه از کوچه تنهایی من میگذرد
به هوای هوسی هم که شده
نگهی میکند و می گذرد


مهربانی را وقتی دیدم که کودکی خورشید را سیاه کشید
تا پدر کارگرش زیر آفتاب نسوزد